Μια ιδιαιτερη περιγραφη της συγχρονης Ελληνικης ιστοριας, που θα μπορουσε να εχει τον τιτλο: "Απο την αμερικανικης εμπνευσης χουντα του 1967, στην ευρωπαϊκης εμπνευσης χουντα του 2011".
Αφιερωμενο σ ολους οσους υπο την χλευη οσων αραζουν στα καφε, επελεξαν και επιλεγουν να κατεβαινουν στους δρομους για να ορθωνουν τα κορμια τους εμποδιο στον επερχομενο φασισμο, που μονο ενας τυφλος (εκτος απο τον Κουρουμπλη) δεν βλεπει οτι ειναι ηδη εδω.

Να ευχηθώ κι εγώ με τη σειρά μου στον νέο πρωθυπουργό της χώρας καλή επιτυχία στο έργο του,μιας και έχει ιδιαίτερη δυσκολία- είναι αλήθεια- να λες ΝΑΙ σε ότι σου ζητούν και μάλιστα να λες και ΓΙΕΣ ΚΑΙ ΟΥΙ!Δύσκολο έργο...Και να ευχηθώ ακόμα και σε μας καλή δύναμη για όσα έρχονται σα χιονοστοιβάδα να μας θάψουν.Ηδη νιώθω την μπότα του 4ου ΡΑΙΧ στον σβέρκο μου.Μια μικρή ελπίδα ακόμα κρατώ, μήπως έστω ακόμα και μετά από αυτό το θέατρο του παραλόγου που παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες, σωθούμε μόνοι μας, γιατί από κανέναν δεν περιμένω εδώ και χρόνια να μας σώσει!

Οχι.Δεν έφταιγε το κρύο.Ούτε το ψιλόβροχο που έπεφτε όλη την μέρα.Η Τσιμισκή ήταν μπλοκαρισμένη.Μια χαρά με συνεπήρε.Λες; Εσβησε γρήγορα η ελπίδα.Η πλατεία ήταν άδεια. Κι όμως τα καφέ ήταν γεμάτα,καθώς και οι γύρω δρόμοι.Πολύς κόσμος βολτάριζε ανέμελα,χωρίς να ξέρει-ίσως-και ακόμα χειρότερα χωρίς να ενδιαφέρεται.Τσατίστηκα,αλλά και απογοητεύτηκα.Πώς γίνεται μετά από όσα ζούμε καθημερινά, να μην νιώθουμε την ανάγκη να εκτονωθούμε ,να αντιδράσουμε, να δείξουμε ότι είμαστε ζωντανοί, ότι δεν κατάφεραν να μας κάνουν να σκύψουμε το κεφάλι, ότι είμαστε ακόμα εδώ;Και βέβαια δε μιλάω για φασαρίες και ξύλα.Μόνο για παρουσία,για διάθεση αγωνιστική ,για να απαιτήσουμε όλα αυτά που μας ανήκουν και μας τα παίρνουν πίσω, μαζί με την αξιοπρέπειά μας.Πώς γίνεται;Ολη η Ευρώπη στους δρόμους και εμείς πού;Μαζί με όλα τα άλλα,ένιωσα και ντροπή.

Δύσκολο φθινόπωρο.Ετσι μου φαίνεται. Κι ακόμη πιο δύσκολος ο χειμώνας,που  δεν έχει κάνει την εμφάνιση του ακόμα,αλλά το άρωμά του μου στέλνει μηνύματα.Και είναι βαρύ το άρωμά του!Πολιτικά,κοινωνικά,προσωπικά.Ποιά βαραίνουν περισσότερο;Ή μήπως το ένα συμπαρασύρει και τα υπόλοιπα;Δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ και η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ.Και μάλιστα πολύ.Προσπαθώ να παραμείνω ψύχραιμη,να διατηρήσω το ηθικό ακμαιότατο,αλλά το βλέπω ότι η καταιγίδα πλησιάζει.Και δεν μου μοιάζει για συνηθισμένη καταιγίδα.Μάλλον για τσουνάμι μοιάζει και δεν βλέπω να τα βγάζω πέρα.Παρόλο που είμαι συνηθισμένη στα δύσκολα.Κι αυτή η ανάγκη για επικοινωνία ,μοιάζει να γίνεται ολοένα και πιο επιτακτική.Οσο οι άνθρωποι σφραγίζουν τις πόρτες και τις καρδιές τους ,τόσο νοιώθω τη δική μου να ανοίγει.Και είναι παράξενο αυτό γιατί χρόνια τώρα,βιώνοντας την μοναξιά μου παρέα  με φίλους και οικογένεια,έλεγα πως είναι επιλογή μου και το πίστευα κιόλας.Μα τώρα βλέπω πως δεν είχα επιλογή.Και τελικά,δεν ήμουν εγώ που είχα κλειστεί στο καβούκι μου λόγω συνθηκών.Τελικά είναι αλήθεια.Γεννιόμαστε,πορευόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι.Με άλλους δίπλα μας,κατά καιρούς κατά περίσταση, ίσως καθημερινά,αλλά στην ουσία παντού και πάντα μόνοι... Συγχωρέστε μου το μελό.Ισως ταίριαζε περισσότερο σε σελίδα ημερολογίου 16χρονης και απέχω πολύ,αλλά μου βγήκε!μετά από μια δύσκολη μέρα στην οποία προσπάθησα να ανταπεξέλθω με ευσυνειδησία παίζοντας σωστά όλους τους ρόλους που έχω αποκτήσει:μαμά,σύζυγος,κόρη,αδελφή,επαγγελματίας.

Σπασμένα κοχύλια

Ταξιδεύουν σε θάλασσες

Με μια βάρκα γεμάτη αυταπάτες

Ματώνουν τα χείλια

Απ'τα λόγια που αντάλλαξα

Σε στιγμές που μου μοιάζαν φευγάτες

Καλπάζω καβάλα σ'ένα κύμα

Μήπως δω του φάρου το σήμα

Να μου κλείνει το μάτι

Μια υδάτινη ανταύγεια από φως

Τρεμοπαίζει και χάνεται καθώς

Μου γυρίζει την πλάτη

Χαμένη η παρτίδα

την πορεία δεν άλλαξα

Θα αφεθώ σε γαλάζιους εφιάλτες

Η αλήθεια που είδα

Στις ψυχές που ναυάγησα

Τους δρόμους μου κλείνει απ'όλους τους χάρτες

Να μαστε παλι εδω!

Μετα σχεδον δυομιση μηνες,επιστροφη.Μετα απο ενα καλοκαιρι που τα ειχε ολα.Μετα απο διαδηλωσεις και αγωνες που τελειωσαν αδοξα-ελπιζω λογω καλοκαιριου-ξεκινησαμε τις αποδρασεις με ιστιοπλοικους αγωνες και συνεχισαμε με την καταπληκτικη συναυλια του WATERS που γεμισε τις μπαταριες μας μουσικα για ετη και ετη!Το χαβαλε συνεχιστηκε στο δευτερο ποδι της Χαλκιδικης,γιατι ως γνωστον σαν την ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ δεν εχει και το ταξιδι ειχε επισης Παργα,Λευκαδα(ομορφα βραδια στον γραφικο Αγ.Νικητα),Ιθακη και Σύβοτα.Τελεια!Για να μην ξεχνιομαστε όμως, πριν ακομα προλαβουμε να δουμε τις φωτογραφιες των διακοπων, ειδα το φως να χανεται ξαπλωμενη στο χειρουργειο.Τελος καλο,ολα καλα.Ολα για τους ανθρωπους δεν ειναι;Ειδικα αν εχεις την πολυτελεια να τα αφηνεις πισω σου και να ξαναπιανεις τις φωτο των διακοπων.

Δεν νομιζω να εχει για κανεναν ενδιαφερον το καλοκαιρι μου.Απλως ενιωσα την αναγκη, μετα απο την αποχη μου, να επανελθω μ΄αυτο το μικρο σημειωμα.Αλλωστε δεν τα παω πολυ καλα με τα λογια.Νομιζω οτι επικοινωνω καλυτερα με στιχους.Καλο χειμωνα λοιπον!

Παραπλανήθηκα.

Μέσα στη ζάλη  του κρασιού,

Περιπλανήθηκα

Κι αποκοιμήθηκα.

Και όταν ξύπνησα,

Μέσα σε σύννεφο ταξίδευα λευκό

Κι είχα εσένα για οδηγό.

Ακολουθούσα των ματιών σου τον μαγνήτη,

Που με τραβούσε, σ΄έναν παράξενο πλανήτη.

Κι αναρωτήθηκα

Αν πράγματι κοιμήθηκα,

Ή αν αποπλανήθηκα.

Μα δε φοβήθηκα.

Και όταν γλίστρησα,

Απ' τις σταγόνες της βροχής μου είπες να πιαστώ,

Να σκαρφαλώσω και μαζί σου να ενωθώ

Σ'έναν ατέλειωτο χορό, έξω απ' τον χρόνο.

Και αιωρήθηκα.

Μα αναρωτήθηκα,

Αν πράγματι κοιμήθηκα...

Φοβάμαι όταν κλείνω τα μάτια

Σκοτεινά όντα με περιμένουν εκεί

Με χαρά να με κάνουν κομμάτια

Και η ανάσα μου βγαίνει καυτή

Στηλώνω τα μάτια στο ταβάνι

Εικόνες φτιάχνω με ιστορίες παιδικές

Μα το μυαλό μου κύκλους κάνει

Σε διαδρομές που θα πρεπε να μείνουν μυστικές

Μα δε θα αντέξω!

Ο ύπνος αργά αργά με κυκλώνει

Πόσο να αντέξω!

Το κορμί μου από τον φόβο παγώνει

Θα έρθουν να με βρουν

Μόλις η αντίσταση σβήσει

Ειρωνικά θα μου πουν

Πως έχουν πάλι νικήσει

Εκπέμπω SOS    ...δεν είμαι σοφός

Μα δεν αντέχω να τα βλέπω και να μένω  σιωπηλός

Εκπέμπω SOS   ...δεν είμαι τυφλός

Μπροστά στα μάτια μου συνέχεια αυτός ο γόρδιος δεσμός

Εκπέμπω SOS   ...ίσως είμαι τρελός

Μες στον καθρέφτη όταν κοιτάζω δεν αντέχω σβήνω το φως

Εκπέμπω SOS    ...τώρα μιλάει ο ρυθμός

Είναι μονάχα αυτό που ξέρω

αφού δε γίνεται αλλιώς

Εκπέμπω SOS   ...δεν το παίζω Θεός

Μες στο σκοτάδι όταν βρεθώ με πιάνει πάντα πανικός

Εκπέμπω SOS   ...ξέρω είμαι μικρός

τα όνειρά μου μέρα νύχτα μου τα σφίγγει ο κλοιός

Εκπέμπω SOS   ...περνάει ο καιρός

Θέλω επιτέλους να ακουστεί και της καρδιάς μου ο παλμός

Τρέχουμε να προλάβουμε

Λίγο πιο γρήγορα μήπως φτάσουμε

Πότε θα καταλάβουμε

Τους εαυτούς μας αν προσπεράσουμε

Πως θα τους χάσουμε

Τρέμουμε μην κολλήσουμε

Πίσω απ'τους άλλους μήπως ξεμείνουμε

Πότε θα ηρεμήσουμε

Το πρόβλημά μας έτσι δεν λύνουμε

Το καταπίνουμε

Σα δαιμονισμένοι, μονίμως γκαζομένοι

Περνάμε απ'το πριν στο μετά

Ξέρουμε την ώρα μα χάνουμε το τώρα

Και ζούμε τη ζωή βιαστικά

Πιο σιγά...σιγά- σιγά...πιο σιγά...

Δε βλέπετε πως  τρέχουμε απ'την μια μόνο πλευρά;

Γυρίζουμε σα σβούρες τελικά

Τρέχουμε να ξεφύγουμε

Στο δρόμο φαίνεται πως θα μείνουμε

Τρέχουμε να ξεφύγουμε

Το πρόβλημά μας έτσι δεν λύνουμε

Το καταπίνουμε

Παίρνετε τις αποφάσεις σε κρυφές συναλλαγές

Διαρκώς μας πουλάτε όλο νέες συσκευές

Όλο νέες φυλακές

Παίζουμε τους ρόλους μας στη γνωστή βουβή ταινία

Δυστυχώς παγιδευμένοι στην καινούρια μας μανία

Στην καινούρια μας λατρεία

Είμαστε όλοι εδώ και το ξέρετε

Στων γραφών το χρησμό μη μας φέρετε

Είμαστε όλοι μαζί το γνωρίζετε

Μία είνα η γη δε χωρίζεται

Μας τρελαίνετε, μη μας τρελαίνετε

Παίρνετε διαρκώς.. παίζουμε δυστυχώς

Μη συνεχίζετε

Επιμένετε, ενώ γνωρίζετε

Μας τρελαίνετε, μη μας τρελαίνετε

Είμαι κι εγώ μία από τους χιλιάδες ανθρώπους, που από την πρώτη μέρα που ξεκίνησε αυτό το κίνημα-ξύπνημα, βρέθηκα στην πλατεία της δικής μου πόλης, στον Λευκό Πύργο, νιώθοντας οργή για όλα αυτά που γίνονται για μας χωρίς εμάς, αλλά παράλληλα απίστευτη χαρά που επιτέλους τόσοι πολλοί άνθρωποι, θελήσαμε αυθόρμητα να κάνουμε κάτι γι'αυτό, να πάρουμε τη ζωή μας και τις αποφάσεις γι'αυτήν στα χέρια μας.

Πριν απο λίγες μέρες, κατέβηκα στην Αθήνα και φυσικά πήγα στο Σύνταγμα, όπου τα συναισθήματα γιγαντώθηκαν, μιας και ο κόσμος ήταν πολύ περισσότερος, κι ένιωσα ότι εδώ πραγματικά αυτές τις μέρες χτυπάει η καρδιά όλης της Ελλάδας.

Σήμερα, για άλλη μια φορά, ήμουν εκεί. Επιστρέφοντας, διάβασα το κείμενο του φίλου pterarhos "Δεν θα περάσει", και σκεφτόμουν πόσο δίκαιο έχει για τον μονόδρομο που μας προσφέρουν σαν λύση-καταδίκη. Πραγματικά, μόνο μονόδρομος δεν είναι, αφού πολύ απλά θα μπορούσε να λυθεί το όλο πρόβλημα, αν ήθελαν στ'αλήθεια να το λύσουν. Θυμήθηκα λοιπόν, ένα βιντεάκι που είδα, και που πιθανότατα πολλοί από εσάς έχετε ήδη δει και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας.

Ήταν ένα παιδί που μετρούσε τ'αστέρια

Κι είχε ονειρευτεί πως μια μέρα

Βασιλιάς θα ντυθεί και με τα δυο του τα χέρια

Θα κινεί όλη τη γη σα μια γυάλινη σφαίρα

Ήταν ένα παιδί που μιλούσε στο κύμα

Κι είχε σ'όλους μας πει πως μια μέρα

Νικητής θα ντυθεί και πως πάνω απ'το βήμα

Θ'απογειωθεί, θα χαθεί στον αέρα

Στο Λούνα Παρκ του χρόνου γυρίζει ο τροχός

Πολύχρωμα μπαλόνια γεμάτος ο ουρανός

Το τρενάκι του χρόνου ταξιδεύει διαρκώς

Γεμάτα τα βαγόνια έτσι κι αλλιώς

Τα πρόσωπά τους μοιάζουν να είναι γελαστά

Μα γρήγορα χλωμιάζουν αρχίζει η βουτιά

Είναι ένα παιδί που τώρα πια γνωρίζει

Πως το τέλος και η αρχή είναι ένα

Προσπαθεί να κρατηθεί, δε θα πάψει να ελπίζει

Πως θα πάρει τη στροφή πριν να σπάσουν τα φρένα

Για τον Αργύρη που πέταξε νωρίς..

Γεια χαρά φίλε!

Φαύλος κύκλος

Της αγάπης ο μύθος

Κι εγώ που πάντα πίστευα

Στης Χαλιμάς τα παραμύθια

Μικρές ανάσες έκλεβα

Να μη φωνάξω βοήθεια

Πικρός καφές

Οι γυάλινες επαφές

Κι εγώ που πάντα έλεγα

Πως θα 'ναι αλλιώς για μας

Ως στο ωμέγα έφτασα

Στο βούρκο της μοναξιάς

Απ'τον ιστό της συνήθειας κανείς δε γλιτώνει

Σα δίχτυ τον απλώνει στο βωμό της αλήθειας

Με φτερά τσακισμένα δεν μπορώ να πετάξω

Με τα χέρια δεμένα πώς το τέλος ν'αλλάξω;

Σχέσεις ζωής

Εικόνες μνήμης θολής

Κι εγώ που πάντα έβαφα

Τον ουρανό με χρώμα

Σε μαύρο φόντο έθαψα

Του έρωτα το πτώμα

Ενα βημα μπρος

Και δυο πισω

Μου κλεβει ο καιρος

Ο,τι αγαπησω

Φωτια που καιει

Σταχτες αφηνει

Ο χρονος που ρεει

Ολα τα σβηνει

Πηδαω με φορα στο κενο

Γιατι απαντησεις δε θα βρω

Καποτε μου δινες να πιω

Κι ηταν γλυκο και με μεθουσε

Τωρα αν παω να καταπιω

Τιποτα τοσο πολυ δε θα πονουσε

Σβησε τα φωτα

Κλεισε την πορτα

Πανε μια βολτα

Κι αν θελεις ρωτα

Πού παει το φως

Το κερι οταν λιωνει;

Φιλε ο καιρος

Σαν μαχαιρι πληγωνει